مراحل دادن خبر بد  :

1. فراهم کردن پیش نیازها

همچون سایر گفتگوهای موثر ، ایجاد شرایطی مناسب و به دور از عوامل مزاحم محیطی و همچنین ایجاد شرایطی که فرد بی خبر در آن احساس آرامش داشته باشد امری ضروری است.

در ضمن یکی دیگر از اصول اولیه،توجه کامل به بیمار است به این صورت که تلفن همراه را در حالت بی صدا قرار دهیم و یا از  منشی مطب یا افراد دیگر درخواست کنیم که در مدت گفت و گو با بیمار ، خللی در مصاحبه ایجاد نکنند و در کل تلاش کنیم به دو اصل اساسی در این زمینه توجه داشته باشیم:

  • ایجاد محیطی امن برای بیمار
  • توجه و تمرکز کامل بر صحبت های بیمار


2. ارزیابی اطلاعات بیمار

لازم است که ابتدا ارزیابی در خصوص دانش بیمار صورت گیرد. به عنوان مثال پزشک می تواند بپرسد:

  • در مورد بیماری خود چه میدانید؟
  • آیادر مورد بیماریتان ، سوالی در ذهن شما هست که  هنوز پاسخ داده نشده باشد؟


3. ارائه اطلاعات به اندازه ای که بیمار می خواهد

تصمیم گیری در این باره بر اساس خواست بیمار و همچنین تشخیص پزشک می باشد. بنابراین می توان در ابتدا از بیمار سوال پرسید که آیا وی می خواهد تمامی اطلاعات جزئی را در خصوص بیمار خود بداند یا اینکه می خواهد تنها یک تصویر کلی از بیمار خود در ذهن داشته باشد ؟

4. شکستن خبر به قسمت های کوچکتر

اگر خبر بد به صورت تکه تکه به بیمار گفته شود پذیرش آن راحت تر خواهد بود. در واقع سعی کنیم تا فرصتی را برای بیمار به وجود آوریم تا پذیرش صحبت های ما برای او امکان پذیر تر باشد.

چه چیزی به بیمار بگویم؟

در مورد سه موضوع می توان با بیمار صحبت نمود : تشخص ، درمان و  پیش آگهی . 

 البته اغلب بیماران تمایل دارند تا ابتدا در خصوص پیش آگهی بیماری خود اطلاعاتی به دست آورند ، اما به طور کلی توصیه می گردد که در یک جلسه در مورد یک و یا حداکثر دو مورد صحبت شود. به عنوان مثال اگر قرار است که با بیماری صحبت نماییم که به وسیله بیوپسی،سرطان ریه وی تشخیص داده شده ، می توان در دو حیطه ی زیر با وی صحبت نمود:

  • توضیح دادن نحوه تشخیص سرطان او
  • بحث کردن در مورد گزینه های مختلف درمان


اهمیت دادن به احساسات بیمار

یک موضوع بسیار مهم توجه به احساسات بیماران و همچنین پاسخ مناسب به احساسات آنهاست.

توجه داشته باشیم که توجه به احساسات بیماران تاثیر بسیار زیادی در نتیجه گفت و گو خواهد داشت.

هنگام گریستن بیمار عکس العمل ما چگونه باشد؟

گاهی اوقات ممکن است با وجود رعایت نکات گفته شده بیمار شروع به گریه کردن نماید بهترین اقدام در این لحظه صبر کردن تا اتمام گریه بیمار است. البته می توان به نشانه همدلی ، یک دستمال کاغذی  به تعارف کرد. اما آنچه اهمیت دارد ترک نکردن بیمار و توجه کردن به او در زمان گریه است. 


توجه به لحظه ی دادن خبر بد به بیمار

این موضوع را همیشه در ذهن داشت باشید که لحظه ای که شما خبر بد را به بیمار می دهید همواره در ذهن وی ثبت خواهد شد و در سال های آتی زندگی همیشه آن را به یاد خواهد آورد. بنابراین توجه ویژه ای به شیوه و محتوای بیان خود داشته باشیم.


توجه به اصل همدلی و نه همدردی

 در این شرایط توجه به همدلی چندین برابر می گردد زیرا بیمار اصلا در شرایط مساعدی قرار ندارد و تصور نمودن خود در شرایط بیمار ( همدردی ) هیچ گونه نتیجه ی مثبتی نه برای ما و نه برای بیمار به همراه ندارد . بنابراین همیشه همدلی را در دستور کار خود قرار دهیم.

احترام گذاشتن به جای ترحم

نکته ی مهم دیگر در زمان گفت وگو با این دسته از بیماران،برخورد با احترام با آن هاست. 

در واقع به گونه ای برخورد نشود که بیمار احساس کند ما نسبت به وی حس ترحم داریم بلکه بهتر است که یک رابطه ی محترمانه را صورت دهیم. زیرا در صورت ترحم به بیمار وی احساس ضعف و ناتوانی می کند که مطمعنا در ادامه روند درمان وی تاثیر منفی دارد. اما اگر برخوردی مبتنی بر احترام صورت دهیم ، احساس اقتدار و توانمندی بیمار جهت مبارزه با بیماری خود ، افزایش می یابد.